ماده ۳۳۲ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۳۳۲ قانون آیین دادرسی کیفری: در مواردی که مطابق قانون فصل خصومت یا اثبات دعوی با سوگند محقق می‌شود، هر یک از اصحاب دعوی می‌تواند از حق سوگند خود استفاده کند. در حق الناس، سوگند متهم منوط به مطالبه صاحب حق است و دادگاه بدون مطالبه صاحب حق نمی‌تواند متهم را سوگند دهد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

حق سوگند را حق استحلاف مدعی از مدعی علیه دانسته‌اند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

سوگند همان قسم شرعی است، منتها در قانون آیین دادرسی کیفری تعریف دقیقی از آن ارائه نشده‌است.

نکات توضیحی

عده ای معتقدند سوگند علی الاصول در امور کیفری قابل پذیرش نیست، چرا که اصل را باید بر برائت متهم دانسته و نمی توان تا زمان اثبات قطعی اتهام، به دلایل مدعی ترتیب اثر داد.

رویه‌های قضایی

به موجب نظریه ۷/۷۲۰۷–۱۳۸۸/۱۱/۱۷ قسم از ادله اثبات دعوا بوده و متوجه کسی می‌شود که اقرارش نافذ باشد، برای نفوذ این اقرار نیز بلوغ یکی از شرایط صحت است. همچنین به موجب نظریه ۷/۸۴۱۹–۸۰/۹/۱۱ در امور کیفری بجز در قتل و جرح، در سایر جرایم نظیر خیانت در امانت یا کلاهبرداری قسم کاربرد ندارد.از سوی دیگر به موجب نظر کمیسیون در یکی از نشست‌های قضایی به جز در لوث و موارد مصرح قانونی، سوگند به تنهایی در اثبات جرایم مؤثر در مقام نیست. علاوه بر این بر اساس نظر کمیسیون در نشستی دیگر در جرایم تعزیری نمی‌توان از طریق سوگند امری را اثبات کرد.