ماده ۱۸۲ قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۱۸۲ قانون آیین دادرسی کیفری: مأمور جلب پس از ابلاغ برگه جلب، متهم را دعوت می‌کند که با او نزد بازپرس حاضر شود. چنانچه متهم امتناع کند، مأمور او را جلب و تحت الحفظ نزد بازپرس حاضر می‌نماید و در صورت نیاز می‌تواند از سایر مأموران کمک بخواهد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

«برگ جلب» ورقه ای چاپیو رسمی است که محتوای آن شامل احضار فردی است که نام او در ورقه جلب ذکر شده‌است تا برای رسیدگی به موضوعی معین نزد مقام صادر کننده برگ جلب حضور یابد.همچنین برگ جلب را دستور کتبی دادرس خطاب به قوای عمومی برای حاضر کردن متهم یا شاهد یا مطلع نزد قاضی نیز تعریف کرده‌اند.

مقصود از «ابلاغ» در ماده فوق، ابلاغ واقعی است.

پیشینه

سابقاً ماده ۱۲۳ قانون آیین دادرسی کیفری (مصوب ۱۳۷۸) در این خصوص وضع شده بود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

لازم است برای جلب متهم، برگ جلب به او ابلاغ گردد تا از صحت این دستور مطلع شود.

در خصوص تکلیف ضابطین در حین جلب، عده ای به این نکات اشاره کرده‌اند:

1. داشتن برگ جلب
2. بی‌توجهی به تمایل یا عدم تمایل مجلوب به جلب
3. مبادرت به جلب در طول روز مگر در صورت داشتن دستور جلب در شب
4. اقدام به جلب مطابق برگ جلب در فرض تقاضای جلب متهم از سوی شاکی
5. تسلیم کردن فوری مجلوب نزد مقام قضایی متقاضی جلب
6. تحت نظر داشتن متهم حداکثر تا ۲۴ ساعت در فرض بیم تبانی یا فرار وی.

در این ماده، ضمانت اجرای استنکاف مأمورینی که از آنان تقاضای استمداد شده‌است مشخص نشده لذا به اعتقاد گروهی صرفاً می‌توان چنین استنکافی را نوعی تخلف انتظامی تلقی نمود.

جلب متهم الزاماً به معنای دستبند زدن به وی نیست. بلکه اقدام به چنین کاری فقط در صورت خودداری متهم از همراه شدن با مأمور جلب به عمل می آید.

رویه‌های قضایی

بر اساس نظریه مشورتی ۷/۱۳۷۳–۱۳۷۹/۳/۲۶ توقیف، جلب و دستگیری متهمان زن باید توسط مأمورین زن صورت گیرد مگر در موارد ضروری و عدم دسترسی به مأمورین زن، در این شرایط نیز رعایت موازین شرعی لازم است.

انتقادات

عده ای دادن اختیار بازداشت متهم به مأموران جلب را که حتی ممکن است فردی بجز ضابطین قوه قضاییه باشند، محل تأمل دانسته‌اند.