ماده 162 قانون کار

ماده 162 قانون کار: هیات‌های حل اختلاف از طرفین اختلاف برای حضور در جلسه رسیدگی کتباً دعوت می‌کنند. عدم حضور هر یک از طرفین یا نماینده‌ تام‌الاختیار آنها مانع رسیدگی و صدور رای توسط هیات نیست، مگر آن که هیات حضور طرفین را ضروری تشخیص دهد. در این صورت فقط یک‌ نوبت تجدید دعوت می‌نماید. در هر حال هیات حتی‌الامکان ظرف مدت یک ماه پس از وصول پرونده، رسیدگی و رای لازم را صادر می‌نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده 299 قانون ایین دادرسی مدنی
• ماده 163 قانون کار
• ماده 164 قانون کار
• ماده 165 قانون کار
• ماده 166 قانون کار

توضیح واژگان

نماینده: نماینده ممکن است قانونی، قضایی و یا قراردادی باشد. نمایندۀ قانونی در معنای عام شامل همۀ انواع نمایندگی مذکور می‌شود.

نمایندۀ قانونی مانند: ولی خاص (ولی قهری و وصی) و نمایندۀ شرکت.

نمایندۀ قضایی مانند: قیم و امین.

نمایندۀ قراردادی مانند: وکیل.

رای: رای دادگاه یا حکم است یا قرار. چنانچه رأی دادگاه راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن به‌طور جزیی یا کلی باشد، حکم، و در غیر این صورت قرار نامیده می‌شود.

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

در ماده 162 قانون کار، مقنن با بیان امکان معرفی نماینده تام الاختیار از سوی طرفین اختلاف جهت حضور در جلسات، اراده ضمنی خود را در عدم انحصار وکالت مراجع حل اختلاف کار به وکلای رسمی اعلام ننموده است با این حال، عدم انحصار وکالت در مراجع حل اختلاف کار به وکلای رسمی، نافی حضور وکلا جهت راهبری دعاوی مطروحه، جلوگیری از اطاله دادرسی ها، طرح دعاوی واهی یا خارج از صلاحیت مراجع حل اختلاف کار نخواهد بود.

با توجه به تصریح مقنن به لزوم تام الاختیار بودن نماینده، به نظر می رسد در صورت عدم اعطای اختیارات کامل از سوی هر یک از طرفین به شخص نماینده و شان سازشی مراجع حل اختلاف اداره کار که ملازمه با حضور طرفین یا نمایندگان تام الاختیار ان ها دارد پذیرش وی در مرجع حل اختلاف مواجه با اشکال قانونی بوده و در حکم عدم حضور تلقی می گردد؛ اما رویه مراجع حل اختلاف کار در این خصوص یکسان نبوده و برخی از شعب نماینده ای را که فاقد اختیارات کامل باشد را پذیرفته و به منزله حضور شخص اصیل محسوب می کنند؛ ولیکن از تنظیم صورت جلسه سازش به لحاظ فاقد اختیار بودن نماینده خودداری می کنند و بدون تلاش در جهت سازش مبادرت به رسیدگی و صدور رای می نمایند و برخی شعب دیگر از پذیرش نماینده ای که اختیارات کامل را دارا نباشد، خودداری و ان را به منزله عدم حضور محسوب می کنند.

از انجا که اصولا هیات حل اختلاف مرجع رسیدگی به اعتراض و شکایت از ارای هیات های تشخیص است، به هنگام رسیدگی تنها در چارچوب اعتراضات ایراد شده اتخاذ تصمیم خواهد نمود. این محدودیت با طبع مراجع تجدیدنظر سازگار است. اما افزون بر اعتراض افراد ذینفع، مواردی هم است که یک مرجع قضایی یا شبه ان باید از لحاظ رعایت قانون اقدام کند.

نکات توضیحی

در ایین دادرسی کار در خصوص زمان تعیین اولین جلسه رسیدگی، سکوت شده است؛ یعنی مقرر نشده است که زمان اولین جلسه دادرسی از زمان تقدیم دادخواست چه مدت زمانی می باشد. البته در این خصوص باید بین هیات تشخیص و هیات حل اختلاف قائل به تفاوت بود؛ زیرا در ماده 162 قانون کار در خصوص مدت زمان رسیدگی هیات حل اختلاف قانون گذار مقرر نموده است: «هیات حل اختلاف حتی الامکان ظرف مدت یک ماه پس از وصول پرونده، رسیدگی و رای لازم را صادر می نماید»؛ بنابراین در هر حال مدت زمان رسیدگی هیات حل اختلاف حتی الامکان باید یک ماه باشد.

مطابق ماده 162 قانون کار، هیات های حل اختلاف باید از طرفین اختلاف برای حضور در جلسه رسیدگی کتبا دعوت به عمل اورند و در صورت عدم حضور هر یک از طرفین در صورتی که حضور طرفین ضروری تشخیص داده شود، مانع رسیدگی و صدور رای توسط هیات نخواهد شد و در صورت ضروری تشخیص دادن هیات مبنی بر ضرورت حضور طرفین در جلسه رسیدگی در صورت عدم حضور یکی از طرفین یک بار قابل تجدید دعوت جهت رسیدگی خواهد بود. هیات ظرف مدت یک ماه باید پس از وصول پرونده رای خود را صادر کند.

مقالات مرتبط

• تحولات حق استماع در حقوق اداری انگلستان و ایران