ماده 172 قانون کار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
*{{زیتونی|[[ماده 171 قانون کار|مشاهده ماده قبلی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده 171 قانون کار|مشاهده ماده قبلی]]}} | ||
*{{زیتونی|[[ماده 173 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده 173 قانون کار|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
* [[ماده 171 قانون کار]] | * [[ماده 171 قانون کار]] | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۰: | ||
* [[ماده 175 قانون کار]] | * [[ماده 175 قانون کار]] | ||
* [[ماده 176 قانون کار]] | * [[ماده 176 قانون کار]] | ||
== توضیح واژگان == | == توضیح واژگان == | ||
[[اجرت المثل]]: به [[مال|مالی]] که صرف نظر از وجود یا عدم [[اذن]] مالک، بابت انتفاع از مال او، بدون وجود رابطه [[اجاره]] بین طرفین، باید پرداخت گردد؛ '''اجرت المثل''' گویند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=فرهنگ فقه (جلد اول)|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2620652|صفحه=|نام۱=آیت اله سیدمحمود|نام خانوادگی۱=هاشمی شاهرودی|چاپ=3}}</ref>به عنوان مثال عده ای حالتی را که در آن پزشک بدون نمایندگی یا [[قرارداد]] و صرفاً به قصد احسان و کمک به بیمار و نجات جان وی، بدون اطلاع یا موافقت او مداخلات پزشکی نماید، باید عمل او را از مصادیق [[اراده فضولی]] تلقی نموده و او را فقط مستحق اجرت المثل دانست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اندیشه صادق شماره 6 و 7|ترجمه=|جلد=|سال=1381|ناشر=دانشگاه امام صادق(ع)|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=379784|صفحه=|نام۱=دانشگاه امام صادق (ع)|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref> | [[اجرت المثل]]: به [[مال|مالی]] که صرف نظر از وجود یا عدم [[اذن]] مالک، بابت انتفاع از مال او، بدون وجود رابطه [[اجاره]] بین طرفین، باید پرداخت گردد؛ '''اجرت المثل''' گویند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=فرهنگ فقه (جلد اول)|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2620652|صفحه=|نام۱=آیت اله سیدمحمود|نام خانوادگی۱=هاشمی شاهرودی|چاپ=3}}</ref>به عنوان مثال عده ای حالتی را که در آن پزشک بدون نمایندگی یا [[قرارداد]] و صرفاً به قصد احسان و کمک به بیمار و نجات جان وی، بدون اطلاع یا موافقت او مداخلات پزشکی نماید، باید عمل او را از مصادیق [[اراده فضولی]] تلقی نموده و او را فقط مستحق اجرت المثل دانست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اندیشه صادق شماره 6 و 7|ترجمه=|جلد=|سال=1381|ناشر=دانشگاه امام صادق(ع)|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=379784|صفحه=|نام۱=دانشگاه امام صادق (ع)|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref> | ||
[[موسسه]]: واحد سازمانی مشخصی است که دارای استقلال حقوقی است و با تصویب مجلس شورای اسلامی ایجاد شده یا می‌شود و بیش از پنجاه درصد (۵۰٪) بودجه سالانه آن از محل منابع غیردولتی تأمین گردد و عهده‌دار وظایف و خدماتی است که جنبه عمومی دارد.<ref>ماده 3 قانون مدیریت خدمات کشوری</ref> | [[موسسه]]: واحد سازمانی مشخصی است که دارای استقلال حقوقی است و با تصویب مجلس شورای اسلامی ایجاد شده یا می‌شود و بیش از پنجاه درصد (۵۰٪) بودجه سالانه آن از محل منابع غیردولتی تأمین گردد و عهده‌دار وظایف و خدماتی است که جنبه عمومی دارد.<ref>ماده 3 قانون مدیریت خدمات کشوری</ref> | ||
[[سبب اقوی از مباشر]]: مقصود از '''سبب اقوی از مباشر'''، آن است که اگر دو نفر منجر به [[اتلاف]] شوند در حالی که یکی از این دو [[مباشرت|مباشر]] و دیگری [[تسبیب|سبب]] باشد، در پاره ای از موارد که تاثیر رفتار سبب از مباشر، قوی تر است باید او را مسئول دانست، در این خصوص حقوقدانان به حالاتی نظیر [[اکراه]] مباشر از سوی سبب و [[غرور]] مباشر از سوی سبب اشاره کرده اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=گنج دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=332208|صفحه=|نام۱=محمدجعفر|نام خانوادگی۱=جعفری لنگرودی|چاپ=4}}</ref> | [[سبب اقوی از مباشر]]: مقصود از '''سبب اقوی از مباشر'''، آن است که اگر دو نفر منجر به [[اتلاف]] شوند در حالی که یکی از این دو [[مباشرت|مباشر]] و دیگری [[تسبیب|سبب]] باشد، در پاره ای از موارد که تاثیر رفتار سبب از مباشر، قوی تر است باید او را مسئول دانست، در این خصوص حقوقدانان به حالاتی نظیر [[اکراه]] مباشر از سوی سبب و [[غرور]] مباشر از سوی سبب اشاره کرده اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=گنج دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=332208|صفحه=|نام۱=محمدجعفر|نام خانوادگی۱=جعفری لنگرودی|چاپ=4}}</ref> | ||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||
[[ماده 62 قانون کار 1337]] بیان می‌داشت: «هر کس شخص دیگری را بر خلاف مقررات [[مقاوله‌نامه|مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی]] کار شماره ۲۹ و ۱۰۵ به [[کار اجباری]] گمارد علاوه بر الزام به پرداخت [[اجرت المثل|اجرت‌المثل]] در هر مورد به پرداخت جریمه نقدی از هزار ریال تا ده هزار ریال و به حبس تأدیبی از یک ماه تا شش ماه یا به هر دو مجازات محکوم خواهد شد.». | [[ماده 62 قانون کار 1337]] بیان می‌داشت: «هر کس شخص دیگری را بر خلاف مقررات [[مقاوله‌نامه|مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی]] کار شماره ۲۹ و ۱۰۵ به [[کار اجباری]] گمارد علاوه بر الزام به پرداخت [[اجرت المثل|اجرت‌المثل]] در هر مورد به پرداخت جریمه نقدی از هزار ریال تا ده هزار ریال و به حبس تأدیبی از یک ماه تا شش ماه یا به هر دو مجازات محکوم خواهد شد.». | ||
== نکات تفسیری دکترین ماده 172 قانون کار == | |||
== نکات تفسیری دکترین == | |||
کار اجباری، جرمی مهم است که توجه جامعه جهانی را به خود جلب نموده و از انجا که با برده داری و تبعیض نژادی، ارتباط نزدیک دارد، مورد تقبیح و سرزنش بین المللی قرار گرفته است. کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار در چهلمین اجلاسیه خود که در تاریخ پنجم ژوئن 1957 در ژنو منعقد گردید، مقاوله نامه ای را با عنوان «مقاوله نامه شماره 105 در خصوص منع کار اجباری» به تصویب رسانید و دولت ایران نیز براساس قانون «اجازه الحاق دولت ایران به مقاوله نامه بین المللی منع کار اجباری مصوب 10/8/1337» ، این مقاوله نامه را امضا کرده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کیفری کار|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4191700|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=1}}</ref> | کار اجباری، جرمی مهم است که توجه جامعه جهانی را به خود جلب نموده و از انجا که با برده داری و تبعیض نژادی، ارتباط نزدیک دارد، مورد تقبیح و سرزنش بین المللی قرار گرفته است. کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار در چهلمین اجلاسیه خود که در تاریخ پنجم ژوئن 1957 در ژنو منعقد گردید، مقاوله نامه ای را با عنوان «مقاوله نامه شماره 105 در خصوص منع کار اجباری» به تصویب رسانید و دولت ایران نیز براساس قانون «اجازه الحاق دولت ایران به مقاوله نامه بین المللی منع کار اجباری مصوب 10/8/1337» ، این مقاوله نامه را امضا کرده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کیفری کار|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4191700|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=1}}</ref> | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۴: | ||
عدم رعایت شرایط قانونی مربوط به ساعات انجام کار از سوی کارفرما و یا سایر مسئولین کارگاه، در صورت اجتماع شرایط قانونی و از جمله عدم موافقت کارگر می تواند متخلف را مطابق [[ماده 172 قانون کار]] در معرض اتهام به کارگماری اجباری قرار دهد، به ویژه انکه در ماده مزبور، کار اجباری به هر شکل ممنوع و مرتکب بزه مزبور مستوجب مجازات شناخته شده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار)|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=نگاه بینه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4540984|صفحه=|نام۱=احمد|نام خانوادگی۱=رفیعی|چاپ=1}}</ref> | عدم رعایت شرایط قانونی مربوط به ساعات انجام کار از سوی کارفرما و یا سایر مسئولین کارگاه، در صورت اجتماع شرایط قانونی و از جمله عدم موافقت کارگر می تواند متخلف را مطابق [[ماده 172 قانون کار]] در معرض اتهام به کارگماری اجباری قرار دهد، به ویژه انکه در ماده مزبور، کار اجباری به هر شکل ممنوع و مرتکب بزه مزبور مستوجب مجازات شناخته شده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار)|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=نگاه بینه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4540984|صفحه=|نام۱=احمد|نام خانوادگی۱=رفیعی|چاپ=1}}</ref> | ||
== نکات توضیحی ماده 172 قانون کار == | |||
== نکات توضیحی == | |||
در قانون کار به کارگیری اجباری افراد توسط کارفرما که ناشی از فعل خلاف قانون کارفرما است، موجب ایجاد مسئولیت مدنی و کیفری برای کارفرمای خاطی می شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=گزیده ای از پایان نامه های علمی در زمینه حقوق کار و اداری (جلد اول)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1650112|صفحه=|نام۱=معاونت آموزش|تحقیقات قوه قضاییه|نام خانوادگی۱=|چاپ=1}}</ref> | در قانون کار به کارگیری اجباری افراد توسط کارفرما که ناشی از فعل خلاف قانون کارفرما است، موجب ایجاد مسئولیت مدنی و کیفری برای کارفرمای خاطی می شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=گزیده ای از پایان نامه های علمی در زمینه حقوق کار و اداری (جلد اول)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1650112|صفحه=|نام۱=معاونت آموزش|تحقیقات قوه قضاییه|نام خانوادگی۱=|چاپ=1}}</ref> | ||
کار اجباری به هر شکل ممنوع و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت المثل کار انجام یافته و جبران خسارت به حبس از 91 روز تا یکسال یا جریمه از 50 تا 200 برابر حداقل مزد روزانه محکوم می شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=جرم ها و مجازات ها (عناوین و اعمالی که در قوانین ایران برای آنها مجازات تعیین شده است)|ترجمه=|جلد=|سال=1378|ناشر=دفتر نشر فرهنگ اسلامی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=870796|صفحه=|نام۱=حسین|نام خانوادگی۱=کریمی|چاپ=1}}</ref> | کار اجباری به هر شکل ممنوع و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت المثل کار انجام یافته و جبران خسارت به حبس از 91 روز تا یکسال یا جریمه از 50 تا 200 برابر حداقل مزد روزانه محکوم می شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=جرم ها و مجازات ها (عناوین و اعمالی که در قوانین ایران برای آنها مجازات تعیین شده است)|ترجمه=|جلد=|سال=1378|ناشر=دفتر نشر فرهنگ اسلامی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=870796|صفحه=|نام۱=حسین|نام خانوادگی۱=کریمی|چاپ=1}}</ref> | ||
== نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 172 قانون کار == | |||
== نکات توصیفی هوش مصنوعی == | |||
{{هوش مصنوعی (ماده)}} | {{هوش مصنوعی (ماده)}} | ||
# کار اجباری به هر شکل ممنوع است. | # کار اجباری به هر شکل ممنوع است. | ||
| خط ۴۳: | خط ۳۶: | ||
# در صورت اقوی بودن مسبب از مباشر، مسبب شخصاً مسئول است. | # در صورت اقوی بودن مسبب از مباشر، مسبب شخصاً مسئول است. | ||
# در صورت گماردن چند نفر به کار اجباری به صورت جمعی، متخلف به حداکثر مجازات محکوم می‌شود. | # در صورت گماردن چند نفر به کار اجباری به صورت جمعی، متخلف به حداکثر مجازات محکوم می‌شود. | ||
== پایان نامه و رساله های مرتبط == | == پایان نامه و رساله های مرتبط == | ||
* [[منع کار اجباری در حقوق کار ایران]] | * [[منع کار اجباری در حقوق کار ایران]] | ||
== مقالات مرتبط == | == مقالات مرتبط == | ||
* [[تحلیلی بر استثنائات منع کار اجباری در قوانین موضوعه ایران و مقاوله نامه شماره 29 سازمان بین المللی کار]] | * [[تحلیلی بر استثنائات منع کار اجباری در قوانین موضوعه ایران و مقاوله نامه شماره 29 سازمان بین المللی کار]] | ||
== رویه های قضایی == | == رویه های قضایی == | ||
* [[نظریه شماره 1149/96/7 مورخ 1396/05/22 اداره کل حقوقی قوه قضاییه]] | * [[نظریه شماره 1149/96/7 مورخ 1396/05/22 اداره کل حقوقی قوه قضاییه]] | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| خط ۶۱: | خط ۵۰: | ||
[[رده:مواد قانون کار]] | [[رده:مواد قانون کار]] | ||
[[رده:حقوق کار]] | [[رده:حقوق کار]] | ||
{{DEFAULTSORT:ماده 0860}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۸
ماده 172 قانون کار: کار اجباری با توجه به ماده ۶ این قانون به هر شکل ممنوع است و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت‌المثل کار انجام یافته و جبران خسارت، با توجه به شرایط و امکانات خاطی و مراتب جرم به حبس از ۹۱ روز تا یک سال و یا جریمه نقدی معادل ۵۰ تا ۲۰۰ برابر حداقل مزد روزانه محکوم خواهد شد هر گاه چند نفر به اتفاق یا از طریق یک موسسه، شخصی را به کار اجباری بگمارند هر یک از متخلفان به مجازاتهای فوق محکوم و‌مشترکاً مسئول پرداخت اجرت‌المثل خواهند بود. مگر آن که مسبب اقوی از مباشر باشد، که در این صورت مسبب شخصاً مسئول است.
تبصره - چنانچه چند نفر به طور جمعی به کار اجباری گمارده شوند، متخلف یا متخلفین علاوه بر پرداخت اجرت‌المثل، با توجه به شرایط و‌امکانات خاطی و مراتب جرم به حداکثر مجازات مذکور در این ماده محکوم خواهند شد.
مواد مرتبط
توضیح واژگان
اجرت المثل: به مالی که صرف نظر از وجود یا عدم اذن مالک، بابت انتفاع از مال او، بدون وجود رابطه اجاره بین طرفین، باید پرداخت گردد؛ اجرت المثل گویند.[۱]به عنوان مثال عده ای حالتی را که در آن پزشک بدون نمایندگی یا قرارداد و صرفاً به قصد احسان و کمک به بیمار و نجات جان وی، بدون اطلاع یا موافقت او مداخلات پزشکی نماید، باید عمل او را از مصادیق اراده فضولی تلقی نموده و او را فقط مستحق اجرت المثل دانست.[۲] موسسه: واحد سازمانی مشخصی است که دارای استقلال حقوقی است و با تصویب مجلس شورای اسلامی ایجاد شده یا می‌شود و بیش از پنجاه درصد (۵۰٪) بودجه سالانه آن از محل منابع غیردولتی تأمین گردد و عهده‌دار وظایف و خدماتی است که جنبه عمومی دارد.[۳] سبب اقوی از مباشر: مقصود از سبب اقوی از مباشر، آن است که اگر دو نفر منجر به اتلاف شوند در حالی که یکی از این دو مباشر و دیگری سبب باشد، در پاره ای از موارد که تاثیر رفتار سبب از مباشر، قوی تر است باید او را مسئول دانست، در این خصوص حقوقدانان به حالاتی نظیر اکراه مباشر از سوی سبب و غرور مباشر از سوی سبب اشاره کرده اند.[۴]
پیشینه
ماده 62 قانون کار 1337 بیان می‌داشت: «هر کس شخص دیگری را بر خلاف مقررات مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی کار شماره ۲۹ و ۱۰۵ به کار اجباری گمارد علاوه بر الزام به پرداخت اجرت‌المثل در هر مورد به پرداخت جریمه نقدی از هزار ریال تا ده هزار ریال و به حبس تأدیبی از یک ماه تا شش ماه یا به هر دو مجازات محکوم خواهد شد.».
نکات تفسیری دکترین ماده 172 قانون کار
کار اجباری، جرمی مهم است که توجه جامعه جهانی را به خود جلب نموده و از انجا که با برده داری و تبعیض نژادی، ارتباط نزدیک دارد، مورد تقبیح و سرزنش بین المللی قرار گرفته است. کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار در چهلمین اجلاسیه خود که در تاریخ پنجم ژوئن 1957 در ژنو منعقد گردید، مقاوله نامه ای را با عنوان «مقاوله نامه شماره 105 در خصوص منع کار اجباری» به تصویب رسانید و دولت ایران نیز براساس قانون «اجازه الحاق دولت ایران به مقاوله نامه بین المللی منع کار اجباری مصوب 10/8/1337» ، این مقاوله نامه را امضا کرده است.[۵]
در ماده 172 قانون کار منظور از «شرایط و امکانات خاطی و مراتب جرم»، مواردی است همچون زمان و مکان انجام کار، نوع کاری که ارجاع می شود، شخصی که به کار گمارده می شود، سابقه مرتکب و دفعات ارجاع کار اجباری، میزان دستمزد و... طبیعی است که به کار گماری افراد در اعماق زمین یا مکان های دور افتاده با بکار گماری در درون شهر و روی زمین، یکسان نیست یا عدم پرداخت حقوق مناسب و مسایلی از این دست به تشخیص قضات بستگی دارد.[۶]
چنانچه در نتیجه به کار گماری اجباری به بزهدیده صدمه جسمی وارد گردد، دادگاه مکلف است علاوه بر تعیین مجازات تعزیری نسبت به صدمات یاد شده نیز طبق قانون مجازات اسلامی (مباحث دیات و قصاص) حسب مورد تعیین تکلیف نماید.[۷]
عدم رعایت شرایط قانونی مربوط به ساعات انجام کار از سوی کارفرما و یا سایر مسئولین کارگاه، در صورت اجتماع شرایط قانونی و از جمله عدم موافقت کارگر می تواند متخلف را مطابق ماده 172 قانون کار در معرض اتهام به کارگماری اجباری قرار دهد، به ویژه انکه در ماده مزبور، کار اجباری به هر شکل ممنوع و مرتکب بزه مزبور مستوجب مجازات شناخته شده است.[۸]
نکات توضیحی ماده 172 قانون کار
در قانون کار به کارگیری اجباری افراد توسط کارفرما که ناشی از فعل خلاف قانون کارفرما است، موجب ایجاد مسئولیت مدنی و کیفری برای کارفرمای خاطی می شود.[۹]
کار اجباری به هر شکل ممنوع و متخلف علاوه بر پرداخت اجرت المثل کار انجام یافته و جبران خسارت به حبس از 91 روز تا یکسال یا جریمه از 50 تا 200 برابر حداقل مزد روزانه محکوم می شود.[۱۰]
نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 172 قانون کار
 | محتوای مندرج در این قسمت توسط هوش مصنوعی تولید شده است. |
- کار اجباری به هر شکل ممنوع است.
- متخلف موظف به پرداخت اجرت‌المثل کار انجام شده و جبران خسارت است.
- مجازات تخلف شامل حبس از ۹۱ روز تا یک سال یا جریمه نقدی ۵۰ تا ۲۰۰ برابر حداقل مزد روزانه می‌باشد.
- در صورتی که چند نفر به اتفاق یا از طریق یک موسسه اقدام به کار اجباری کنند، هر یک به مجازات مذکور محکوم خواهند شد و مشترکاً مسئول پرداخت اجرت‌المثل هستند.
- در صورت اقوی بودن مسبب از مباشر، مسبب شخصاً مسئول است.
- در صورت گماردن چند نفر به کار اجباری به صورت جمعی، متخلف به حداکثر مجازات محکوم می‌شود.
پایان نامه و رساله های مرتبط
مقالات مرتبط
رویه های قضایی
منابع
- ↑ آیت اله سیدمحمود هاشمی شاهرودی. فرهنگ فقه (جلد اول). چاپ 3. مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2620652
- ↑ اندیشه صادق شماره 6 و 7. دانشگاه امام صادق(ع)، 1381. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 379784
- ↑ ماده 3 قانون مدیریت خدمات کشوری
- ↑ محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 332208
- ↑ عباس زراعت. حقوق کیفری کار. چاپ 1. جنگل، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4191700
- ↑ عباس زراعت. حقوق کیفری کار. چاپ 1. جنگل، 1390. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4191796
- ↑ احمد رفیعی. قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار). چاپ 1. نگاه بینه، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4579376
- ↑ احمد رفیعی. قانون کار در نظم حقوقی کنونی (دفتر پنجم حقوق کار-محشای قانون کار). چاپ 1. نگاه بینه، 1393. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4540984
- ↑ گزیده ای از پایان نامه های علمی در زمینه حقوق کار و اداری (جلد اول). چاپ 1. جنگل، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1650112
- ↑ حسین کریمی. جرم ها و مجازات ها (عناوین و اعمالی که در قوانین ایران برای آنها مجازات تعیین شده است). چاپ 1. دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1378. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 870796