ماده ۶۲۰ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲)

ماده ۶۲۰ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): ایجاد ترک یا لق‌ کردن دندان، هرگاه در حکم از بین ‌بردن آن باشد، موجب دیه همان دندان و در‌ غیر ‌این ‌صورت موجب ارش است.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

پیشینه

سابقاً ماده 407 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1370)، در این خصوص وضع شده بود، در این ماده از جریمه مالی صحبت شده بود که مقصود، همان ارش بوده است.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

برخی معتقدند لق شدن دندان، در حکم فلج شدن آن می باشد و مانند سایر اعضاء باید موجب دیه فلج شدگی شود، اما در ماده فوق، چنین در نظر گرفته نشده و تابع قواعد اخذ دیه کامل یا ارش است.

از اطلاق ماده فوق، گروهی نتیجه گرفته اند که این ماده، اعم از آن است که در اثر جنایت، دردی ایجاد شود یا خیر.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

فقها در خصوص لق شدن دندان، چهار دیدگاه را مطرح کرده اند:

1- لق شدن دندان، موجب دو سوم دیه می شود.

2- لق شدن دندان، موجب پرداخت ارش می شود.

3- لق شدن دندان، موجب پرداخت نصف دیه دندان است.

4-لق شدن دندان در فرض بهبودی، موجب ارش و در فرض افتادن، موجب دیه است.

برخی از فقها نیز تاکید کرده اند که لق شدن دندان، همواره به منزله از کار افتادن دندان نمی باشد، چرا که از کار افتادن دندان را باید یک وضعیت ویژه دانست که با لق شدن دندان نیز ملازمه ندارد. در مقابل گروهی دیگر از فقها لق شدن دندان را در حکم فاسد شدن دندان دانسته اند که موجب دو سوم دیه آن عضو می شود.

در خصوص شکاف دندان، گروهی از فقها آن را در حکم فلج کردن دندان دانسته و موجب دو ثلث دیه دندان سالم می دانند. همچنین برخی از فقها بیان داشته اند شکاف دندان نیز ولو آنکه بدون کندن باشد، موجب تعیین ارش از سوی حاکم است.

رویه های قضایی

به موجب نظریه مشورتی 7/1158-1371/4/23، اگر لق شدن دندان موجب از بین رفتن کارایی آن شود، موجب دیه از بین بردن آن دندان می شود، در غیر این صورت ارش ثابت است.