ماده ۲۰۱ قانون مجازات اسلامی

ماده ۲۰۱ قانون مجازات اسلامی: سوگند عبارت از گواه قراردادن خداوند بر درستی گفتار اداء کننده سوگند است.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

«سوگند» به این معنی است که فردی خداوند متعال را نسبت به صحت ادعا، گواهی یا حقانیت خود شاهد گرفته باشد.این معنا از قسم است که در ادله اثبات دعوی به کار می‌رود.

فلسفه و مبانی نظری ماده

در قسم از این جهت که از اسما جلاله خداوند نام برده می‌شود و همچنین به لحاظ ایمان و احترام به آنچه مورد قسم واقع می‌شود، بشر همواره آن را به عنوان یک دلیل و گاهی مؤکد و موید ادعا یا انکار به کار می‌برده‌است. به طوری که در قرآن کریم انسان‌ها از زیاد قسم خوردن نهی شده‌اند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

سوگند از این جهت که خبر دادن از حقی است، شبیه به اقرار است ولی برخلاف اقرار، به نفع کسی است که سوگند یاد می‌کند و از این جهت که به طرفین اجازه می‌دهد که دلیلی را به نفع خود به وجود بیاورند، خلاف اصول و قواعد تلقی می‌شود.به علاوه سوگند قبل از اینکه حقوقی باشد، جنبه شرعی و اخلاقی دارد و پشتوانه آن، ایمان و وجدان یادکننده سوگند است.

مصادیق و نمونه‌ها

آیه ۸۹ سوره مبارکه مائده

آیه ۷۷ سوره مبارکه آل عمران

مقالات مرتبط

تحلیل و بررسی تحولات ارزش اثباتی سوگند در قوانین جزایی ایران