ماده ۳۳۰ قانون مجازات اسلامی

ماده ۳۳۰ قانون مجازات اسلامی: اگر نسبت به خصوصیات جنایت لوث حاصل نشود یا سوگند خورندگان، بر آن خصوصیات سوگند یاد نکنند و فقط بر انتساب جنایت به مرتکب سوگند بخورند، اصل ارتکاب جنایت اثبات می‌شود و دیه تعلق می‌گیرد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۲۹ قانون مجازات اسلامی
• ماده ۳۳۱ قانون مجازات اسلامی
• ماده ۳۲۹ قانون مجازات اسلامی

نکات تفسیری دکترین ماده 330 قانون مجازات اسلامی

ماده فوق را بیانی دیگر از ماده قبلی خود دانسته‌اند که به بیان حکم دیه نیز می‌پردازد. تفاوت دیگر میان این دو ماده آن است که یکی از موارد اثبات اصل جنایت بدون خصوصیات آن، سوگند خوردن سوگند خورندگان نسبت به اصل جنایت است.

سوابق و مستندات فقهی

سوابق و مستندات فقهی

برخی از فقها معتقدند اگر از میان دو شاهد، یکی از آنان شهادت به اقرار فردی به کشتن دیگری بدون تعیین عمدی یا خطایی بودن جنایت داده و دیگری شهادت بر اقرار فرد به قتل عمدی دهد، باید قائل به ثبوت اصل قتل به دلیل اتفاق نظر هر دو شاهد در این خصوص باشیم. در این‌جا لازم است از خود متهم سؤال شود. در فرض انکار اصل قتل، این ادعا از وی پذیرفته نمی‌شود. در فرض اقرار به قتل عمدی، این اقرار را از وی می‌پذیرند و چنانچه عمدی بودن را انکار کند، قول وی به یک سوگند پذیرفته می‌شود. در فرض ادعای خطایی بودن شهادت از سوی جانی و انکار این امر از سوی ولی دم، میان فقها دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد.

انتقادات

عده ای معتقدند با توجه به ماده ۳۲۹ قانون مجازات اسلامی، نیازی به وضع این ماده نبود.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 330 قانون مجازات اسلامی

1. اثبات ارتکاب جنایت به وسیله سوگند امکان‌پذیر است، حتی اگر خصوصیات جنایت به‌طور دقیق مشخص نشود.
2. در صورت عدم امکان تعیین خصوصیات جنایت، می‌توان بر اساس انتساب جنایت به مرتکب، حکم به پرداخت دیه داد.
3. سوگند خوردن بر خصوصیات جنایت ضرورت ندارد، بلکه سوگند بر انتساب جنایت به مرتکب کافی است.
4. تعلق دیه به اثبات اصل ارتکاب جنایت بستگی دارد، نه به مشخص بودن تمام جنبه‌های جنایت.

رویه های قضایی

• رای شعبه کیفری دیوان عالی کشور درباره شرط قبول سوگند بستگان همسر مدعی در قسامه