ماده ۵۱۱ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲)

ماده ۵۱۱ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): کسی که در ملک خود یا در مکان یا راهی که توقف در آنجا مجاز است توقف کند یا وسیله ‌نقلیه خود یا هر شیء مجاز دیگری را در آنجا قرار دهد و شخصی با آنها برخورد کند و مصدوم گردد یا فوت کند ضامن نیست و چنانچه خسارتی بر او یا مالش وارد شود، برخورد کننده ضامن است.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

نکات توضیحی تفسیری دکترین

به نظر می رسد این ماده از مصادیق مباشرت و تسبیب است که مباشر را باید مسئول قلمداد نمود، همچنین گروهی نیز این ماده از مصادیق اجتماع دو سبب پویا و ایستا دانسته اند که در آن باید سبب فعال را مسئول جنایت دانست، از سوی دیگر با توجه به اطلاق حکم این ماده، باید آن را شامل هر دو حالتی که در آن مصدوم با علم و آگاهی و یا بدون علم و قصد به شخص یا وسیله متوقف شده برخورد می کند، دانست، چرا که زدن و برخورد کردن از جمله افعال صادره از سوی انسان است که برای ساماندهی آن باید به قواعد مقرر در این خصوص رجوع کنیم، بر این اساس هرگاه فردی اقدام به انجام دادن امری نماید که قانون گذار آن را مجاز دانسته و در نتیجه آن چیزی تلف شود، نباید او را مسئول و ضامن دانست. برخی از حقوقدانان نیز این ماده را از مصادیق نظریه شرط پویای نتیجه دانسته و معتقدند در این موارد باید سبب پویا را مسئول تلقی نمود.

عده ای معتقدند ماده فوق از مصادیق حالتی است که در آن دیه بیشتر جنبه جبران خسارت دارد تا مجازات.

مقالات مرتبط

• نظریه «آخرین فرصت اجتناب از ضرر» در حقوق ایران؛ با نگاهی به کامن لا و نظام فقهی