ماده ۵۰۲ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (added Category:قوه قاهره using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
ضامن نبودن فرد در صورت وقوع حالت مورد بحث در قسمت ذیل ماده را ناشی از [[اصل برائت]] دانسته اند،<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون مجازات اسلامی|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=670880|صفحه=|نام۱=ایرج|نام خانوادگی۱=گلدوزیان|چاپ=5}}</ref> به عنوان مثال در صورت پرت شدن فردی بر روی دیگری در اثر وزیدن باد، نه می توان خود او را مسئول دانست و نه عاقله اش را.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=دیات (دیه نفس، موجبات ضمان کیفری، دیات اعضا و منافع آنها، اعضایی که دیه مقدر دارند، دیه بر منافع اعضا، دیه زخم های سر و صورت)|ترجمه=|جلد=|سال=1382|ناشر=دانشگاه تهران|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=834604|صفحه=|نام۱=ابوالقاسم|نام خانوادگی۱=گرجی|چاپ=2}}</ref> | ضامن نبودن فرد در صورت وقوع حالت مورد بحث در قسمت ذیل ماده را ناشی از [[اصل برائت]] دانسته اند،<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون مجازات اسلامی|ترجمه=|جلد=|سال=1384|ناشر=مجمع علمی و فرهنگی مجد|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=670880|صفحه=|نام۱=ایرج|نام خانوادگی۱=گلدوزیان|چاپ=5}}</ref> به عنوان مثال در صورت پرت شدن فردی بر روی دیگری در اثر وزیدن باد، نه می توان خود او را مسئول دانست و نه عاقله اش را.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=دیات (دیه نفس، موجبات ضمان کیفری، دیات اعضا و منافع آنها، اعضایی که دیه مقدر دارند، دیه بر منافع اعضا، دیه زخم های سر و صورت)|ترجمه=|جلد=|سال=1382|ناشر=دانشگاه تهران|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=834604|صفحه=|نام۱=ابوالقاسم|نام خانوادگی۱=گرجی|چاپ=2}}</ref> | ||
== نکات توضیحی == | |||
این ماده از مواردی است که به موجب آن ورود خسارت جانی را به علت عدم توجه [[تقصیر]] به مرتکب، موجب ضمان وی ندانسته اند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نشریه دادرسی شماره 37 فروردین و اردیبشهت 1382|ترجمه=|جلد=|سال=1382|ناشر=سازمان قضایی نیروهای مسلح|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1694104|صفحه=|نام۱=سازمان قضایی نیروهای مسلح|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref> | |||
== مطالعات فقهی == | == مطالعات فقهی == | ||
| خط ۱۷: | خط ۲۰: | ||
=== سوابق فقهی === | === سوابق فقهی === | ||
بر اساس قول [[مشهور فقها|مشهور]]، اگر کسی بی اراده و در اثر حوادثی نظیر وزش باد یا لغزش از ارتفاعی بر روی دیگری پرت شده و موجب مرگ او شود، دیه ای به مقتول تعلق نخواهد گرفت، زیرا استناد فعل به سقوط کننده خالی از اشکال نست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجموعه نظریات مشورتی فقهی در امور کیفری (جلد هفتم) (دیات)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1300976|صفحه=|نام۱=معاونت آموزش|تحقیقات قوه قضاییه|نام خانوادگی۱=|چاپ=2}}</ref> اما اگر کسی از جای بلندی بر دیگری بیفتد در حالی که قصد قتل نداشته باشد و فرد دوم فوت کند، این قتل را باید مشروط به غالباً کشنده بودن مکان، شبه عمد دانست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=فقه استدلالی (ترجمه تحریر الروضه فی شرح اللمعه)|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=طه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4025372|صفحه=|نام۱=سیدمهدی (ترجمه)|نام خانوادگی۱=دادمرزی|چاپ=23}}</ref> | بر اساس قول [[مشهور فقها|مشهور]]، اگر کسی بی اراده و در اثر حوادثی نظیر وزش باد یا لغزش از ارتفاعی بر روی دیگری پرت شده و موجب مرگ او شود، دیه ای به مقتول تعلق نخواهد گرفت، زیرا استناد فعل به سقوط کننده خالی از اشکال نست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجموعه نظریات مشورتی فقهی در امور کیفری (جلد هفتم) (دیات)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1300976|صفحه=|نام۱=معاونت آموزش|تحقیقات قوه قضاییه|نام خانوادگی۱=|چاپ=2}}</ref> اما اگر کسی از جای بلندی بر دیگری بیفتد در حالی که قصد قتل نداشته باشد و فرد دوم فوت کند، این قتل را باید مشروط به غالباً کشنده بودن مکان، شبه عمد دانست.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=فقه استدلالی (ترجمه تحریر الروضه فی شرح اللمعه)|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=طه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4025372|صفحه=|نام۱=سیدمهدی (ترجمه)|نام خانوادگی۱=دادمرزی|چاپ=23}}</ref> | ||
== مقالات مرتبط == | |||
* [[تعارض میان جاسوسی و آزادی اطلاعات از منظر حقوق بین‌الملل بشر]] | |||
* [[تأثير قوهي قاهره بر رفع مسئوليتكارفرما]] | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۴
ماده ۵۰۲ قانون مجازات اسلامی (۱۳۹۲): هرگاه کسی خود را از جای بلندی پرت کند و بر روی شخصی بیفتد و سبب جنایت شود بر اساس تعاریف انواع جنایت حسب مورد به قصاص یا دیه محکوم می شود لکن اگر فعلی از او سر نزند و به علل قهری همچون طوفان و زلزله پرت شود و به دیگری بخورد و صدمه به او وارد کند، کسی ضامن نیست.
پیشینه
ماده 327 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1370)، سابقاً در این خصوص وضع شده بود،[۱] ایراد این ماده آن بود که در قسمت ذیل آن، پرت شدن و لغزش منجر به جنایتی که در اثر علل قهری و بدون اختیار رخ دهد را مستوجب ضمان خود فرد می دانست نه عاقله او، در حالی که به نظر می رسد باید در چنین مواردی نه خود فرد را ضامن دانست و نه عاقله وی را.[۲]
نکات توضیحی تفسیری دکترین
افعال صادره از انسان چنانچه موجب تلف شدن یا نقص عضو شوند، باید بر اساس قاعده بر حسب نوع عنصر مادی، موجب ضمان شود، یکی از این اعمال، انداختن و القاء است.[۳] اگرچه می توان شخصی را که به میل خود از جایی به پایین پریده است و موجب مرگ یا جراحت دیگری شده است، محکوم به جنایت عمدی، شبه عمدی یا خطای محض نمود، اما به نظر نمی رسد بتوان در فرض مصدومیت این فرد، دیگری را که بر روی او افتاده است به هیچ نوع جنایتی محکوم کرد زیرا عرفاً امکان انتساب نتیجه به وی وجود ندارد.[۴] همچنین گروهی بر این باورند که اگر مرتکب قصد پرت شدن را داشته باشد اما بی اراده یا به صورت اتفاقی بر روی مجنی علیه دیگر پرت شود، باید رفتار را خطای محض دانست، چرا که فعل و قصد بر هم منطبق نمی باشند.[۵]
ضامن نبودن فرد در صورت وقوع حالت مورد بحث در قسمت ذیل ماده را ناشی از اصل برائت دانسته اند،[۶] به عنوان مثال در صورت پرت شدن فردی بر روی دیگری در اثر وزیدن باد، نه می توان خود او را مسئول دانست و نه عاقله اش را.[۷]
نکات توضیحی
این ماده از مواردی است که به موجب آن ورود خسارت جانی را به علت عدم توجه تقصیر به مرتکب، موجب ضمان وی ندانسته اند.[۸]
مطالعات فقهی
مستندات فقهی
مستند شرعی این ماده را روایاتی از ائمه معصومین (ع) دانسته اند.[۹]
سوابق فقهی
بر اساس قول مشهور، اگر کسی بی اراده و در اثر حوادثی نظیر وزش باد یا لغزش از ارتفاعی بر روی دیگری پرت شده و موجب مرگ او شود، دیه ای به مقتول تعلق نخواهد گرفت، زیرا استناد فعل به سقوط کننده خالی از اشکال نست.[۱۰] اما اگر کسی از جای بلندی بر دیگری بیفتد در حالی که قصد قتل نداشته باشد و فرد دوم فوت کند، این قتل را باید مشروط به غالباً کشنده بودن مکان، شبه عمد دانست.[۱۱]
مقالات مرتبط
منابع
- ↑ ایرج گلدوزیان. محشای قانون مجازات اسلامی. چاپ 5. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 670872
- ↑ سیدمهدی حجتی و مجتبی باری. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی. چاپ 1. دادستان و میثاق عدالت، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1424580
- ↑ ابوالقاسم گرجی. دیات (دیه نفس، موجبات ضمان کیفری، دیات اعضا و منافع آنها، اعضایی که دیه مقدر دارند، دیه بر منافع اعضا، دیه زخم های سر و صورت). چاپ 2. دانشگاه تهران، 1382. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 834596
- ↑ حسین میرمحمدصادقی. حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص). چاپ 7. میزان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 353836
- ↑ عباس زراعت. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه). چاپ 4. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 711608
- ↑ ایرج گلدوزیان. محشای قانون مجازات اسلامی. چاپ 5. مجمع علمی و فرهنگی مجد، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 670880
- ↑ ابوالقاسم گرجی. دیات (دیه نفس، موجبات ضمان کیفری، دیات اعضا و منافع آنها، اعضایی که دیه مقدر دارند، دیه بر منافع اعضا، دیه زخم های سر و صورت). چاپ 2. دانشگاه تهران، 1382. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 834604
- ↑ نشریه دادرسی شماره 37 فروردین و اردیبشهت 1382. سازمان قضایی نیروهای مسلح، 1382. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1694104
- ↑ ابوالقاسم گرجی. دیات (دیه نفس، موجبات ضمان کیفری، دیات اعضا و منافع آنها، اعضایی که دیه مقدر دارند، دیه بر منافع اعضا، دیه زخم های سر و صورت). چاپ 2. دانشگاه تهران، 1382. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4766596
- ↑ مجموعه نظریات مشورتی فقهی در امور کیفری (جلد هفتم) (دیات). چاپ 2. جنگل، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1300976
- ↑ سیدمهدی (ترجمه) دادمرزی. فقه استدلالی (ترجمه تحریر الروضه فی شرح اللمعه). چاپ 23. طه، 1391. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4025372