ماده ۲۴۸ قانون مجازات اسلامی

ماده ۲۴۸ قانون مجازات اسلامی: هرگاه قرینه ای در بین باشد که مشخص گردد منظور قذف نبوده‌است، حد ثابت نمی‌شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۷ قانون مجازات اسلامی
• ماده ۲۴۹ قانون مجازات اسلامی
• ماده ۶۹۷ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
• ماده ۶۰۸ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)

نکات تفسیری دکترین ماده 248 قانون مجازات اسلامی

این ماده یکی از اجزای عنصر معنوی قذف را بیان می‌کند و آن قصد قذف است، بر همین اساس گفته شده‌است که این جرم، مقید است و باید با قصد قذف باشد.

در رابطه با مقایسه قذف با سایر جرائم علیه شخصیت معنوی، دربارهٔ اهانت و فحاشی همراه با نسبت‌های ناموسی درحالی که هیچگونه قرابت و آشنایی میان طرفین واقعه وجود ندارد، مستوجب حد قذف نیست، واقعه مجرمانه ممکن است مشمول افترا و توهین در ماده ۶۹۷ یا ۶۰۸ قانون مجازات اسلامی یا موضوع جرایم علیه عفت و اخلاق عمومی و هتک حیثیت و نشر اکاذیب از قانون جرایم رایانه ای مصوب ۱۳۸۸ یا توهین برحسب مورد باشد.

سوابق و مستندات فقهی

سوابق و مستندات فقهی

براساس نظر فقهی آیت الله خمینی در مسئله قذف، آنچه موجب حد است نسبت زنا یا لواط دادن است، اما اگر به کسی نسبت سایر کارهای زشت داده شود موجب حد قذف نمی‌شود، هرچند امام (ع) می‌تواند هرکسی که به مردم نسبت‌های زشت می‌دهد را تعزیر کند.

مقالات مرتبط

مبانی فقهی قسامه و نحوه اجرای آن در حقوق موضوعه ایران

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 248 قانون مجازات اسلامی

1. شرط عدم اجرای حد قذف وجود قرینه‌ای است که نشان دهد قذف عمدی نبوده است.
2. وجود قرینه می‌تواند نیت واقعی فرد را روشن کند و جلوی مجازات حد قذف را بگیرد.
3. عدم اثبات حد قذف در صورت وجود قرینه به معنای بررسی بیشتر شرایط و نیت فرد می‌باشد.
4. این ماده بر اهمیت نیت و قصد فرد قذف‌کننده تأکید دارد.
5. در حقوق کیفری اسلامی، نیت و قصد مجرم از اهمیت بالایی برخوردار است که می‌تواند منجر به تغییر در نوع و میزان مجازات شود.