ماده ۴۰۹ قانون تجارت: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Abozarsh12 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ماده | '''ماده ۴۰۹ قانون تجارت''' :همین که دین حال شد [[ضامن]] می‌تواند مضمون‌له را به دریافت طلب یا انصراف از [[ضمان]] ملزم کند ولو ضمان موجل باشد. | ||
*{{زیتونی|[[ماده ۱ قانون تجارت|مشاهده ماده قبلی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده ۱ قانون تجارت|مشاهده ماده قبلی]]}} | ||
*{{زیتونی|[[ماده ۳ قانون تجارت|مشاهده ماده بعدی]]}} | *{{زیتونی|[[ماده ۳ قانون تجارت|مشاهده ماده بعدی]]}} | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۳۸
ماده ۴۰۹ قانون تجارت :همین که دین حال شد ضامن می‌تواند مضمون‌له را به دریافت طلب یا انصراف از ضمان ملزم کند ولو ضمان موجل باشد.
نکات توضیحی تفسیری دکترین
بر اساس ماده فوق، حال شدن دین ضامن را محق می کند تا بستانکار را ملزم به اخذ طلب خود کند.[۱] خواه ضمان حال باشد یا مؤجل.[۲]
مصادیق و نمونه ها
در فرض موافقت حامل برات با تمدید دین، تا انقضای مدت ضامن همچنان مسئول است. اما وی حق دارد حامل را ملزم به دریافت طلب از مضمون عنه یا انصراف از آن کند.[۳]
منابع
- ↑ سیدمحمود کاشانی. حقوق مدنی قراردادهای ویژه (اشاعه، شرکت مدنی، تقسیم مال مشترک، ودیعه، وکالت، ضمان). چاپ 1. میزان، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 521000
- ↑ رضاحسین گندمکار. مسئولیت تضامنی قراردادی. چاپ 1. دانشگاه مفید، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2112232
- ↑ فصلنامه حق دفتر چهارم دی و اسفند 1364. شرکت سهامی روزنامه رسمی ایران، 1364. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1375524