ماده ۳۶۹ قانون تجارت

ماده ۳۶۹ قانون تجارت: وقتی حق العمل کار مستحق حق العمل می‌شود که معامله اجرا شده یا عدم اجرای آن مستند به فعل آمر باشد.

نسبت به اموری که در نتیجه علل دیگری انجام پذیر نشده حق العمل کار برای اقدامات خود فقط مستحق اجرتی خواهد بود که عرف و عادت محل معین می‌نماید.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۳۵۷ تا ماده ۳۷۶ قانون تجارت

توضیح واژگان

• حق العمل کار: ماده ۳۵۷ قانون تجارت بیان می‌دارد:«حق العمل کار کسی است که به اسم خود ولی به حساب دیگری (آمر) معاملاتی کرده و در مقابل حق العملی دریافت می‌دارد».
• حق العمل: حق العمل، در لغت یعنی مزد کار، کارمزد، یا پولی که بابت فروش کالایی، از صاحب کالا اخذ می‌گردد. در اصطلاح، اجرتی است که در برابر اعمال حق العمل کار، به وی پرداخت می‌گردد.
• اجرای معامله: مقصود قانونگذار از اجرای معامله، عمل به عهدی است که حق العمل کار، به موجب قرارداد با طرف مقابل به عهده گرفته‌است.

نکات تفسیری دکترین ماده 369 قانون تجارت

مستفاد از ماده ۳۶۹ قانون تجارت، قاعده‌ای که الزام آور است ممکن است جنبه‌ی محلی داشته باشد. همچنین، اینطور بیان شده است که چنانچه در موضوعی عرف تجاری خاص وجود نداشته باشد، عرف عام راجع به معاملات در معاملات تجاری نیز قابل اعمال است. نکته‌ی دیگر آن که نباید عرف و عادت را، با رسم خلط نمود. زیرا قواعد عرفی، بدون نیاز به ذکر در قرارداد لازم الاجرا هستند. درحالی که زمانی می‌توان متعاقدین را ملزم به رعایت رسم دانست که این امر به صراحت یا به‌طور ضمنی مورد توافق آنان، قرار گرفته باشد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 369 قانون تجارت

1. حق‌العمل‌کار زمانی مستحق دریافت حق‌العمل می‌شود که معامله اجرایی شده باشد.
2. اگر معامله به دلیل قصور یا فعل آمر انجام نشود، حق‌العمل‌کار همچنان مستحق دریافت حق‌العمل است.
3. در صورت عدم اجرای معامله به علت‌های دیگر، حق‌العمل‌کار مستحق دریافت اجرت بر اساس عرف و عادت محل است.
4. حق‌العمل‌کار برای اقداماتی که در نتیجه علل خارج از کنترل او انجام نشده است، صرفاً مستحق دریافت اجرت عرفی است.

مقالات مرتبط

• معاملات عمده‌ی بورسی از حیث تشکیل، آثار و انحلال