ماده ۲۵۸ قانون تجارت

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده ۲۵۸ قانون تجارت: شخصی که در سر وعده وجه برات را می‌پردازد بری الذمه محسوب می‌شود مگر آنکه وجه برات قانوناً در نزد او توقیف شده باشد.

مواد مرتبط

توضیح واژگان

  • برات: به سندی گفته می‌شود که به موجب آن، امضاکننده از شخص معینی بخواهد که در موعدی مشخص، مبلغی را در وجه شخص ثالث، یا به حواله کرد، یا در وجه حامل تأدیه نماید.[۱]

نکات تفسیری دکترین ماده 258 قانون تجارت

مقررات ماده ۲۵۸ قانون تجارت، در مورد سفته نیز جاری است.[۲] چنانچه وجه برات، توسط شخص ثالثی، نزد براتگیر توقیف شده باشد؛ دیگر براتگیر نمی‌تواند مبلغ مزبور را، به دارنده برات تأدیه نماید. البته جهت اعمال این ممنوعیت، نظر دادگاه یا هر مرجعی که قانونگذار مصلحت بداند؛ شرط است.[۳]

نکات توضیحی ماده 258 قانون تجارت

دستور عدم تأدیه وجه برات، مشتمل بر موارد زیر است:

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 258 قانون تجارت

  1. پرداخت وجه برات در سر وعده منجر به بری‌الذمه شدن شخص پرداخت‌کننده می‌شود.
  2. توقیف قانونی وجه برات نزد پرداخت‌کننده مانع از بری‌الذمه شدن او می‌شود.
  3. شرط بری‌الذمه شدن، عدم توقیف قانونی وجه برات است.
  4. پرداخت وجه در مهلت مقرر یا سررسید برای بری‌الذمه شدن ضروری است.

رویه های قضایی

منابع

  1. حسن حسنی. حقوق تجارت (مشتمل بر کلیه مباحث). چاپ 5. میزان، 1385.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2479072
  2. حسن حسنی. حقوق تجارت (مشتمل بر کلیه مباحث). چاپ 5. میزان، 1385.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2478996
  3. ربیعا اسکینی. حقوق تجارت (برات، سفته، قبض انبار، اسناد در وجه حامل و چک). چاپ 11. سمت، 1390.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 3627172
  4. محمد صقری. حقوق بازرگانی اسناد (جلد اول) (برات، سفته، قبض، انبار عمومی). چاپ 1. شرکت سهامی انتشار، 1380.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4859560