ماده ۴۰۵ قانون تجارت

ماده ۴۰۵ قانون تجارت: قبل از رسیدن اجل دین اصلی ضامن ملزم به تادیه نیست ولو اینکه به واسطه ورشکستگی یا فوت مدیون اصلی دین موجل او حال‌ شده باشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۴۰۲ تا ۴۱۱ قانون تجارت

• ماده ۷۰۳ قانون مدنی

توضیح واژگان

• دین: دین یا بدهی، به معنای وام، قرض و وام مدت دار است. مال کلی ثابت در ذمه یک فرد، به نفع افراد دیگر را که به یکی از اسباب صحیح پدید می‌آید، دین می‌گویند.
• ضامن: ضامن شخصی است که به واسطه‌ی تحقق یکی از اسباب ضمان‌قهری، یا انعقاد ضمان عقدی، دینی بر ذمه‌اش قرار می‌گیرد، ضامن بودن به معنای مسئول بودن است.
• تأدیه: تأدیه، یعنی انجام دادن، به جا آوردن و ادای دین. تأدیه در لغت، به معنای پرداخت کردن، ادا کردن و رسانیدن به کار رفته است و در اصطلاح به پرداخت حق غیری که بر ذمه متعهد است؛ گفته می‌شود.
• ورشکستگی: ورشکستگی، وضع بازرگان عاجز از اجرای تعهدات بازرگانی است. بدین معنا که نتواند دیون حال خود را بدهد. به عبارت دیگر اگر در دارایی حاضر، قسمت مثبت دارایی کمتر از قسمت منفی باشد حالت ورشکستگی تاجر محقق است.
• فوت: فوت به معنای مرگ شخص و از لحاظ زیست شناسی یک پدیده طبیعی است و به از بین رفتن قطعی و برگشت ناپذیر اعمال قلبی و عروقی و تنفسی و حس و حرکت، گفته می‌شود. فوت به دو نوع طبیعی و فرضی است که تعریف فوق، تعریف فوت حقیقی یا طبیعی بود.

نکات تفسیری دکترین ماده 405 قانون تجارت

ضمان تضامنی در قراردادها و در قانون مورد پذیرش قرار گرفته است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 405 قانون تجارت

1. ضامن پیش از سررسید دین اصلی ملزم به پرداخت نیست.
2. ورشکستگی یا فوت مدیون اصلی تأثیری در الزام زودهنگام ضامن ندارد.
3. دین مؤجل (دارای سررسید) به دلیل این شرایط حال نمی‌شود.
4. تعهد ضامن به تابعیت از موعد سررسید دین اصلی است.

مقالات مرتبط

• ضمانت اجرای احتمال نقض قرارداد در حقوق ایران و نظام حقوق عرفی
• اجرای زودهنگام تعهدات قراردادی در فقه ،حقوق ایران واسناد بین المللی