ماده ۲۷۷ قانون تجارت: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) جز (added Category:تأدیه برات در خارج از ایران using HotCat) |
فاطمه امیدی (بحث | مشارکتها) جز (added Category:تکالیف دارنده برات using HotCat) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[رده:برات به وعده]] | [[رده:برات به وعده]] | ||
[[رده:تأدیه برات در خارج از ایران]] | [[رده:تأدیه برات در خارج از ایران]] | ||
[[رده:حقوق دارنده برات]] | |||
[[رده:تکالیف دارنده برات]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۲
ماده ۲۷۷ قانون تجارت: هر گاه دارنده برات به رؤیت یا به وعده که در یکی از شهرهای ایران صادر و باید در ممالک خارجه تأدیه شود در مواعد مقرر در مواد فوق قبولی نوشتن یا پرداخت وجه را مطالبه نکرده باشد مطابق مقررات همان مواد حق او ساقط خواهد شد.
توضیح واژگان
- دارنده برات: شخصی را که برات در وجه او تنظیم گردیده و برابر با قانون، حق مطالبه مبلغ مندرج در آن را دارد؛ دارنده برات گویند.[۱]
نکات توضیحی تفسیری دکترین
مفاد ماده ۲۷۷ قانون تجارت، ناظر به حق تجاری دارنده برات است. چراکه حق مدنی او را، نمی‌توان صرف عدم رعایت برخی تشریفات قانونی، قابل اسقاط دانست.[۲]
منابع
- ↑ محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 330096
- ↑ ربیعا اسکینی. حقوق تجارت (کلیات، معاملات تجاری، تجار و سازماندهی فعالیت تجاری). چاپ 13. سمت، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2096640