ماده ۲۲۴ قانون تجارت

ماده ۲۲۴ قانون تجارت: برات ممکن است به حواله کرد شخص دیگر باشد یا به حواله کرد خود برات دهنده.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

• برات: نوشته‌ای است که به موجب آن شخصی به شخص دیگر امر می‌دهد تا مبلغی در وجه یا به حواله کرد شخص ثالثی در موعد معینی پرداخت نماید.

مطالعات تطبیقی

به موجب پیمان ژنو و در حقوق آلمان، عدم قید عنوان «حواله کرد» در برات، امکان ظهرنویسی آن را منتفی نمی‌نماید. در ایران نیز از همین رویه پیروی گردیده‌است.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

نام شخصی که برات، در وجه او پرداخت می‌گردد؛ باید روی سند مزبور قید گردد. درغیراینصورت نمی‌توان چنین برگه‌ای را مشمول مقررات بروات دانست. چراکه صدور برات در وجه حامل، قانونی نبوده و آثار یک سند عادی بر آن مترتب می‌گردد؛ لذا نام دارنده برات، نه تنها در مواردی که ممکن است برات، در وجه او تأدیه گردد؛ بلکه درصورتیکه برات به حواله کرد باشد نیز، الزامی است.

مزیت صدور برات به حواله کرد برات دهنده، این است که پس از صدور سند، به جای اینکه آن را فوراً در اختیار دارنده برات، قرار دهد؛ ابتدا قبولی براتگیر را اخذ می‌نماید؛ تا مطمئن گردد که برات، دیگر نکول نخواهد شد.

نکات توضیحی

با اخذ قبولی براتگیر، توسط برات دهنده، برات با اطمینان بیشتری به گردش خواهد آمد. نکته‌ی دیگر آن که اگر صفت براتکش و براتگیر، در یک شخص جمع گردد؛ دراینصورت باید سند مزبور را سفته نامید. براتگیر، ممکن است واحد یا متعدد باشد. اما نمی‌توان وی را، مردد بین چند شخص قرار داد.

مقالات مرتبط

• اثر حجر بر مسئولیت امضا کنندگان اسناد تجاری با مطالعه تطبیقی در کنوانسیون‌های ژنو