ماده ۲۵۰ قانون تجارت

ماده ۲۵۰ قانون تجارت: هر یک از مسئولین تأدیه برات می‌تواند پرداخت را به تسلیم برات و اعتراضنامه و صورت حساب متفرعات و مخارج قانونی که باید بپردازد موکول کند.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۹ قانون تجارت
• ماده ۲۵۱ قانون تجارت

توضیح واژگان

• برات: به سندی گفته می‌شود که به موجب آن، امضاکننده از شخص معینی بخواهد که در موعدی مشخص، مبلغی را در وجه شخص ثالث، یا به حواله کرد، یا در وجه حامل تأدیه نماید.

نکات تفسیری دکترین ماده 250 قانون تجارت

اگر سند بدهی مکتوب باشد؛ با وصول طلب، دیگر بستانکار نفعی در نگهداری سند آن ندارد. از طرفی، مدیون تمایل دارد که آن را، از داین اخذ نماید. به دلالت عرف نیز، یا طلبکار باید سند دین را، به نشانه تأدیه آن، به طرف مقابل رد نموده؛ یا اینکه رسید مجزایی، حاکی از وصول طلب خویش را، به بدهکار تقدیم نماید. اخذ رسید مزبور توسط مدیون، وی را مکلف می‌نماید تا آن را نزد خود نگاه داشته؛ تا درصورت مطالبه توسط داین، به او ارائه نماید. نکته‌ی دیگر آن که خطر از بین رفتن رسید، همیشه مدیون را تهدید می‌نماید؛ لذا بدهکار حق دارد تؤام با ادای دین خویش، سند آن دین را از بستانکار مطالبه نماید.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 250 قانون تجارت

1. مسئولین تأدیه برات حق دارند پرداخت را به شرایط خاصی موکول کنند.
2. تسلیم برات از شرایط لازم برای پرداخت است.
3. ارائه اعتراضنامه نیز یکی از شرایط لازم برای مسئولین تأدیه برات است.
4. صورت حساب متفرعات باید تسلیم شود تا پرداخت انجام شود.
5. پرداخت مخارج قانونی جزو الزامات برای پرداخت برات است.
6. پرداخت فقط با تحقق همه شرایط مذکور می‌تواند انجام شود.

مقالات مرتبط

• لزوم یا عدم لزوم ارسال اظهارنامه دربارة برات به‌رؤیت و سفتة عندالمطالبه