ماده ۲۳۵ قانون مدنی

ماده ۲۳۵ قانون مدنی: هر گاه شرطی که در ضمن عقد شده است، شرط صفت باشد و معلوم شود آن صفت موجود نیست کسی که شرط به نفع او شده است خیار فسخ خواهد داشت.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

صفت در لغت، یعنی وصف، بیان حال، و چگونگی.

فسخ، حقی است که شخص به موجب آن، می تواند از حق قانونی یا قراردادی خود، استفاده نموده؛ و عقدی را برهم زند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

اگر شرط صفت، فعل و یا نتیجه، نامقدور باشد؛ دراینصورت شرط مزبور باطل است.

درصورتی که زوج با بستن لوله های تولید اسپرم، موجبات باروری را، از خود سلب می نماید؛ زوجه ممکن است با حصول شرایط لازم، بتواند با استناد به خیار تدلیس، و یا خیار تخلف از شرط بنایی، مبادرت به فسخ نکاح نماید.

به عقیده یکی از حقوقدانان، با استناد به قاعده لاضرر، لنگی زوجه، از موجبات فسخ نکاح توسط زوج است.

مقدار و کمیت، که به عنوان وصف کالا، درنظرگرفته می شوند؛ ممکن است دارای اجزایی باشند؛ که در برابر اجزای عوض قرار می گیرند.

حق فسخ، مختص معاملاتی است که در آن، موضوع قرارداد عین معین باشد؛ درغیراینصورت جبران زیان ناروا، از طرق دیگری هم امکانپذیر است.

اگر در مورد مبیعی که عین معین است؛ وصف مخصوصی ذکر شده باشد؛ و به هنگام عقد، معلوم گردد آن شیئ، فاقد وصف موردنظر بوده؛ و ایجاد آن وصف در همان موقع، امکانپذیر نباشد؛ دراینصورت خریدار، حق فسخ معامله را خواهد داشت. لاضرر را، مبنای چنین حق فسخی دانسته اند.

مقالات مرتبط

• تاثیر ابطال گواهی اختراع در قراردادهای جذب فناوری