ماده ۱۲۹۶ قانون مدنی

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو

ماده ۱۲۹۶ قانون مدنی: هر گاه موافقت اسناد مزبور در ماده قبل با قوانین محل تنظیم خود به توسط نماینده سیاسی یا قنسولی خارجه در ایران تصدیق شده باشد، قبول شدن سند در محاکم ایران متوقف بر این است که وزارت امورخارجه یا در خارج تهران حکام ایالات و ولایات، امضای نماینده خارجه را تصدیق کرده باشند.

مواد مرتبط

توضیح واژگان

منظور از «سند» در ماده ۱۲۹۶ قانون مدنی، نوشته‌ای است که به‌طور کتبی، به منظور احقاق حق و اثبات عمل یا واقعه حقوقی تنظیم می‌گردد.[۱]

نکات تفسیری دکترین ماده 1296 قانون مدنی

برخی حقوقدانان معتقدند که حکم ماده ۱۲۹۶ قانون مدنی، علاوه بر اسناد رسمی، در رابطه با اسناد عادی صادره در خارج از کشور نیز، قلمرو شمول دارد، اما حقوقدانانی که مفاد ماده مزبور را ناظر به اسناد رسمی صادر شده در خارج از کشور می‌دانند؛ معتقدند که موافقت سند با مقررات محل تنظیم، مربوط به مقررات شکلی تنظیم سند بوده؛ و اسناد عادی، فاقد شکل و صورت و تشریفات خاص هستند.[۲][۳]

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 1296 قانون مدنی

  1. اعتبار اسناد خارجی در محاکم ایران وابسته به تصدیق نماینده سیاسی یا قنسولی خارجی در ایران است.
  2. تصدیق امضای نماینده خارجی توسط وزارت امور خارجه ضروری است.
  3. در خارج از تهران، تصدیق امضای نماینده خارجی توسط حکام ایالات و ولایات انجام می‌شود.
  4. هدف از این تصدیقات اطمینان از موافقت اسناد با قوانین محل تنظیم آنهاست.

رویه های قضایی

  • به موجب دادنامه شماره ۴۸۷ مورخه ۱۳۱۷/۲/۳۱ شعبه ۱ دیوان عالی کشور، و نیز دادنامه شماره ۴۴۸ مورخه ۱۳۱۷/۲/۲۲ همان شعبه، مقررات مندرج در مواد ۱۲۹۵ و ۱۲۹۶ قانون مدنی، ناظر به اسناد رسمی بوده؛ و اسناد عادی را که متضمن اقرار به دین است؛ شامل نمی‌گردد.[۴]

مقالات مرتبط

منابع

  1. جواد خالقیان. تأمین خسارت احتمالی. چاپ 1. مهاجر، 1385.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2246488
  2. عبدالله شمس. ادله اثبات دعوی (حقوق ماهوی و شکلی). چاپ 8. دراک، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 10408
  3. عبدالله شمس. آیین دادرسی مدنی (جلد سوم) (دوره پیشرفته). چاپ 18. دراک، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1338084
  4. نکته‌های کلیدی آیین دادرسی مدنی (اسناد). چاپ 1. جنگل، 1390.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1581292