ماده ۱۸۷ قانون مدنی

ماده ۱۸۷ قانون مدنی: عقد ممکن است که نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۱۸۵ قانون مدنی

• ماده ۱۸۶ قانون مدنی

توضیح واژگان

«عقد جایز»، وصف عقدی است که در آن، طرفین بدون وجود حق رجوع یا حق فسخ، حق بر هم زدن قرارداد را دارند.

نکات تفسیری دکترین ماده ۱۸۷ قانون مدنی

برخی عقود، نسبت به طرفین جایز هستند، مانند وکالت، در حالی که برخی عقود نسبت به یکی از طرفین، جایز بوده و نسبت به طرف دیگر، لازم می باشد؛ نظیر رهن و کفالت، و وکالت بلاعزل، و یا بیعی که در آن، مشتری مغبون شده؛ و در نتیجه، اختیار فسخ معامله را داشته باشد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده ۱۸۷ قانون مدنی

1. عقد می‌تواند برای یک طرف لازم و برای طرف دیگر جایز باشد.
2. قراردادها ممکن است ویژگی‌های دوگانه لازم و جایز را برای طرف‌های مختلف داشته باشند.
3. لزوم یا جواز عقد می‌تواند بسته به طرفیت متفاوت باشد.
4. ماهیت دوجانبه عقد اجازه می‌دهد که تعهدات طرفین به صورت متفاوت تنظیم شود.
5. انعطاف‌پذیری در تنظیم شرایط عقد، از ویژگی‌های ماده ۱۸۷ قانون مدنی است.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

• رهن و کفالت، نسبت به یکی از طرفین لازم بوده؛ و نسبت به طرف دیگر جایز هستند.

مصادیق و نمونه‌ها

• عقد رهن، نسبت به راهن لازم بوده و نسبت به مرتهن جایز است.

مقالات مرتبط

• بررسی ماهیت قواعد عمومی عقود اذنی در نظام حقوقی ایران و فقه شافعیه