ماده ۱۸۷ قانون مدنی

ماده ۱۸۷ قانون مدنی: عقد ممکن است که نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

«جایز» در اصطلاح، وصف عقدی است که در آن، طرفین بدون وجود حق رجوع یا حق فسخ، حق بر هم زدن قرارداد را دارند.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

ممکن است عقدی، نسبت به طرفین جایز باشد؛ مانند وکالت. برخی عقود نیز نسبت به یکی از طرفین جایز بوده و نسبت به طرف دیگر لازم می باشد؛ نظیر کفالتو وکالت بلاعزل، که نسبت به یکی از طرفین لازم و نسبت به طرف دیگر جایز است،همچنین عقد رهن، نسبت به راهن لازم بوده و نسبت به مرتهن جایز است، و یا بیعی که در آن، مشتری مغبون شده؛ و در نتیجه، اختیار فسخ معامله را داشته باشد.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

رهن و کفالت، نسبت به یکی از طرفین لازم بوده؛ و نسبت به طرف دیگر جایز هستند.