ماده ۲۴۳ قانون مدنی

ماده ۲۴۳ قانون مدنی: هر گاه در عقد، شرط شده باشد که ضامنی داده شود و این شرط انجام نگیرد مشروط‌له حق فسخ معامله را خواهد داشت.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۲۴۲ قانون مدنی
• ماده ۲۴۴ قانون مدنی

ماده ۳۷۹ قانون مدنی ماده ۴۴۴ قانون مدنی

توضیح واژگان

«شارط»، یعنی مشروطٌ له یا شخصی که شرط، به نفع او شده است.

نکات تفسیری دکترین ماده 243 قانون مدنی

به دلالت قاعده غلبه، اگر در عقد، شرط شده باشد که ضامنی داده شود و این شرط انجام نگیرد؛ در این صورت الزام مشروطٌ علیه به دادن ضامن، صحیح نیست.

گفتنی است شرط دادن ضامن، در دسته شرط فعل قرار دارد و برابر با احکام مربوط به این قسم شروط، در صورت امتناع مشروطٌ علیه از عمل به شرط خویش، می توان وی را ملزم به اجرای شرط نمود؛ اما با توجه به اینکه عمل به شرط مزبور، منوط به رضایت ضامن است؛ پس دیگر الزام مشروطٌ علیه ممکن نیست.

نکات توضیحی ماده 243 قانون مدنی

اگر ضمن عقدی، شرط ضامن شود و مشروطٌ علیه، از معرفی ضامن خودداری نماید؛ در این صورت فقط ضمانت اجرای فسخ قرارداد، قابل اعمال است.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 243 قانون مدنی

1. در صورت وجود شرط ضمانت در عقد و عدم انجام آن، مشروط‌له می‌تواند معامله را فسخ کند.
2. شرط ضمانت یک شرط ضمن عقد است که باید رعایت شود.
3. مشروط‌له با نقض شرط ضمانت، حق فسخ پیدا می‌کند.
4. شرط ضمانت باید به‌صراحت در عقد ذکر شده و تعهد به آن وجود داشته باشد.
5. حق فسخ به دلیل عدم انجام شرط، تنها به نفع مشروط‌له است.