ماده ۴۸۹ قانون مدنی

ماده ۴۸۹ قانون مدنی: اگر شخصی که مزاحمت می‌نماید مدعی حق نسبت به عین مستأجره یا منافع آن باشد مزاحم نمی‌تواند عین مزبور را از ید مستأجر انتزاع نماید مگر بعد از اثبات حق با طرفیت مالک و مستأجر هر دو.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۴۸۸ قانون مدنی
• ماده ۴۹۰ قانون مدنی

نکات تفسیری دکترین ماده 489 قانون مدنی

دلیل تصریح این ماده به امکان اقامه دعوا علیه مالک و مستأجر، این است که هر دوی آنان در دعوا ذینفع هستند. تصرف مستأجر در عین مستأجره، با دو عنوان قابل توجیه است: یکی به صورت استقلالی و اصالت، که ناشی از مالکیت او نسبت به منافع مورد اجاره می‌باشد، و دیگری به عنوان امانت و نمایندگی از سوی صاحب ملک، اگر شخص ثالث، با ادعای حقی نسبت به عین یا منفعت مال، بخواهد آن را از ید مستأجر خارج سازد؛ فقط در صورتی حکم خلع ید، علیه مستأجر اجرا می‌گردد که دعوا، به طرفیت موجر و مستأجر به اثبات رسیده باشد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 489 قانون مدنی

1. شخص مزاحم ادعای حق نسبت به عین یا منافع مستأجره دارد.
2. مزاحم نمی‌تواند بدون اثبات حق، عین مستأجره را از دست مستأجر بگیرد.
3. اثبات حق باید با حضور و طرفیت مالک و مستأجر هر دو صورت گیرد.
4. حقوق مستأجر تا زمان اثبات حق مزاحم حفظ می‌شود.
5. دعاوی باید به صورت قانونی و بر اساس اثبات مدارک و مستندات پیش بروند.

رویه های قضایی

• به موجب دادنامه شماره ۱۳۰۳ مورخه ۱۳۲۶/۸/۶ شعبه ۴ دیوان عالی کشور، ماده ۴۸۹ قانون مدنی، نسبت به مواردی که ثالث، خواستار انتزاع از ملک نبوده؛ و فقط منافع آن مورد اختلاف است؛ قلمرو شمول ندارد.
• نظریه شماره 7/1401/1297 مورخ 1402/05/08 اداره کل حقوقی قوه قضاییه درباره دعوای خلع ید دارنده پروانه بهره برداری معدن علیه غاصب ملک

انتقادات

این ماده، ناظر به نحوه رسیدگی بوده؛ و باید در قانون آیین دادرسی مدنی ذکر می‌گردید.

مقالات مرتبط

• مفهوم قرارداد دانش فنی و ماهیت حقوقی آن
• آثارانتقال تبعی عقد اجاره در فقه، حقوق ایران و انگلیس