ماده ۴۵۷ قانون مدنی

ماده ۴۵۷ قانون مدنی: هر بیع، لازم است مگر اینکه یکی از خیارات در آن ثابت شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۴۵۶ قانون مدنی
• ماده ۴۵۸ قانون مدنی

فلسفه و مبانی نظری

مبنای اصلی لزوم عقد، اندیشه ابقای اعمال حقوقی است.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

در موارد لزوم عقد، هیچ‌کس نمی‌تواند به تعهد خود عمل ننماید، حتی اگر عقد مزبور قابل فسخ باشد؛ طرفی که برای وی، حق فسخ وجود ندارد؛ می‌تواند از تعهد خود عدول نماید.

بعد از تحقق بیع، دیگر نمی‌توان آن را برهم زد، مگر در صورت وجود شرط خیار بین متبایعین.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 457 قانون مدنی

1. اصل بر لزوم عقد بیع است.
2. وجود خیار می‌تواند عقد بیع را از لازم بودن خارج کند.
3. خیار به عنوان یکی از ابزارهای قانونی برای پایان دادن به لزوم بیع در نظر گرفته می‌شود.
4. بیع بدون وجود خیار به عنوان یک عقد لازم و پایدار به حساب می‌آید.

رویه های قضایی

با استناد به دادنامه شماره ۷۲۰ مورخه ۲۵/۱۲/۱۳۷۳ شعبه ۱۸ دیوان عالی کشور، قطعیت و لزوم بیع، خصوصیت ذاتی این عقد است.