ماده ۱۱۵۹ قانون مدنی

ماده ۱۱۵۹ قانون مدنی: هر طفلی که بعد از انحلال نکاح متولد شود ملحق به شوهر است مشروط بر این که مادر هنوز شوهر نکرده و از تاریخ انحلال نکاح تا روز ولادت طفل بیش از ده ماه نگذشته باشد مگر آن که ثابت شود که از تاریخ نزدیکی تا زمان ولادت کمتر از شش ماه یا بیش از ده ماه گذشته باشد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

ولد کسی است که بدون واسطه، یا باواسطه، از شخصی به وجود آمده باشد.

اقصی مدت حمل، یعنی بیشترین مدتی که جنین، حسب عادت می‌تواند در رحم مادر، زندگی نماید.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

اماره فراش، که فرزند زن شوهردار را، منسوب به شوهر او می‌داند؛ از سه اماره قانونی، یعنی مفروض بودن دخول، و مفروض بودن تاریخ آن، و مفروض بودن حاملگی ناشی از آن دخول، تشکیل شده‌است.

خویشاوندی، تنها از نسب مشروع، و وجود رابطه زوجیت بین زن و شوهر ناشی می‌گردد. و برای تحقق نسب، باید دخول در زوجه، صورت پذیرد.

اگر به موجب تصدیق پزشک، مشخص گردد که شوهر، توانایی فرزندآوری ندارد؛ دیگر نمی‌توان به اماره فراش استناد نمود.

مفاد این ماده، همچون ماده پیشین، از یک مبنا پیروی نموده؛ و اماره فراش را، در مواردی هم که رابطه زوجیت خاتمه یافته؛ جاری می‌داند؛ ملاک در اماره فراش، در نظر گرفتن زمان‌های مقرر قانونی از آخرین نزدیکی بین زوجین است؛ خواه رابطه زوجیت باقی باشد یا نه.

اگر زن، پس از انحلال نکاح، ازدواج نموده؛ و سپس صاحب فرزندی گردد؛ دیگر نمی‌توان اماره فراش را، از تاریخ آخرین نزدیکی با همسر سابق او، جاری دانست؛ و درواقع با تعارض دو اماره فراش با یکدیگر، باید به قاعده جدیدی متوسل شد.

سوابق فقهی

با استناد به روایتی از امام علی، فرزندی که قبل از شش ماه از آخرین نزدیکی با زوجه، وضع حمل گردد؛ مشمول اماره فراش نیست.

با استناد به روایات، درصورت وجود اماره فراش، می‌توان فرزندی را که شبیه زانی است؛ ملحق به شوهر زانیه دانست.

مقالات مرتبط

• تعارض میان قاعده فراش و آزمایش دی‌ان‌ای
• آثار ناشی از قرارداد استفاده از رحم جایگزین
• وضعیت فقهی و حقوقی استفاده از رحم جایگزین