ماده ۷۰۱ قانون مدنی

ماده ۷۰۱ قانون مدنی: ضمان، عقدی است لازم و ضامن یا مضمون‌له نمی‌توانند آن را فسخ کنند مگر در صورت اعسار ضامن به طوری که در ۶۹۰ مقرر است یا در صورت بودن حق فسخ نسبت به دین مضمون‌له و یا در صورت تخلف از مقررات عقد.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

نکات توضیحی و تفسیری دکترین

ذکر شروط در عقد ضمان ، صحیح است هر چند که تخلف از آن شروط ، موجب پیدایش خیار تخلف شرط باشد. اما وجود پاره از خیار ها مانند غبن و بعض صفقه ، در ضمان منتفی است و با طبع آن سازگاری ندارد. اما عده ای معتقدند در عقد ضمان و کفالت خیار شرط راه ندارد چرا که ضامن و کفیل از آغاز آگاهی دارند که در این قرارداد هیچ سودی برای آنان وجود ندارد و نیاز به شرط برای تضمین نفع نمی باشد . در مورد اعسار ضامن در زمان عقد در صورت عدم اطلاع مضمون له از اعسار وی بنابر نظر فقها مضمون له حق فسخ خواهد داشت.

سوابق و مستندات فقهی

در فقه با توجه به قاعده اصاله اللزوم ، لزوم عقد ضمان مورد پذیرش قرار گرفته شده به نحوی که هیچ یک از ضامن و مضمون له حق فسخ عقد را ندارند ، با این حال در مواردی به مضمون له اجازه فسخ عقد داده شده است.126641/1017145/ لذا برای وقوع عقد نیزضامن و مضمون له باید واجد شرایط عقد لازم از قبیل بلوغ و عقل و اختیار باشند.