ماده ۱۲۷۱ قانون مدنی

ماده ۱۲۷۱ قانون مدنی: مقرله اگر به کلی مجهول باشد اقرار اثری ندارد و اگر فی‌الجمله معلوم باشد مثل اقرار برای یکی از دو نفر معین، صحیح است.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

علم، در لغت یعنی دانستن. و در اصطلاح، به اطمینان اجمالی یا تفصیلی از وقوع امری، علم گویند.

پیشینه

به موجب ماده 464 قانون مدنی عراق، اقرار، نباید نسبت به عقودی پذیرفته گردد؛ که موضوع عقد، مجهول بوده؛ و به همین سبب، جهل به موضوع، موجب بطلان عقد گردد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

اگر شخصی، اقرار نماید که مبلغی را، بدهکار است؛ ولی شخص طلبکار را، معین ننماید؛ چنین اقراری صحیح نیست: ولی اگر مقر، اعتراف نماید که به یکی از دو شخص معین، مدیون است؛ دراینصورت اصل دین، با اقرار ثابت گردیده؛ درصورتیکه یکی از آن دو شخص، طلب را قبول نماید؛ و شخص دیگر نیز، این ادعا را تأیید کند؛ مقر باید دین او را پرداخت نماید؛ درغیراینصورت دادگاه، با توجه به دلایل طرفین، طلبکار را معین خواهدنمود.

شرایط مربوط به مقرٌله، جزء ارکان اقرار نیست؛ بلکه شرط نفوذ آن است؛ بنابراین مقرٌ له باید موجود، معلوم، و دارای اهلیت باشد.

قانونگذار به جهت دوری از تکرار، تنها به مجهول نبودن مقرٌله، تصریح نموده؛ درصورتیکه مقرٌبه نیز باید معلوم باشد.

سوابق فقهی

مقرٌله و مقرٌبه نباید مجهول باشند.