ماده ۶۸۵ قانون مدنی

در ضمان، رضای مدیون اصلی شرط نیست.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

نکات توضیحی تفسیری دکترین

در انتقال دین، بدهکار، یکی از طرفین عقد محسوب می گردد. اما ضمان، بین متعهدٌله و ضامن منعقد گردیده؛ و مدیون در انشای این عقد نقشی ندارد.

هرچند ممکن است به نظر برسد که چون بدهکار، یکی از ارکان عقد ضمان نیست؛ پس نمی توان او را، در انعقاد این عقد دخیل نمود. اما باید توجه داشت که در برخی موارد، ممکن است ضامن، به اذن مدیون، ضمانت او را برعهده گرفته؛ و بدهکار نیز، درمقابل ضامن متعهد شده باشد که دین مزبور را، جبران نماید. در چنین شرایطی، ضامن فاقد قصد احسان بوده؛ و تأدیه دین مضمونٌ عنه را، در برابر تعهد وی به جبران می پذیرد. لیکن چنین ضمانی را، نباید با قصد معاوضی، که موجب اتصال تعهدهای متعدد به یکدیگر می گردد؛ مشتبه نمود. ضمان مبتنی است بر انتقال دین، و بدینوسیله ضامن می پذیرد که دین مدیون را تأدیه نماید. به همین دلیل جهت تحقق ضمان، رضای مضمونٌ عنه شرط نیست.