ماده ۱۴۷ قانون مدنی

ماده ۱۴۷ قانون مدنی: هر کس مال مباحی را با رعایت قوانین مربوط به آن حیازت کند مالک آن می‌شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

توضیح واژگان

به اموالی که فاقد مالک خاص بوده و می توانند برابر با مقررات شرعی، مورد تملک یا بهره برداری قرار گیرند، مباحات گویند.

مقصود از حیازت، تصرف و وضع ید است یا مهیا کردن وسایل تصرف و استیلا.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

تملک اموال مباح، به وسیله احیای اراضی موات و حیازت سایر مباحات، امکانپذیر است، مگر در موارد منع قانونی. در حیازت، علاوه بر تصرف، وجود قصد تملک نیز ضروری است. حیازت مباحات، به عنوان یکی از موجبات تملک، ایقاع محسوب می گردد. حیازت، باید با اعمالی تؤام باشد که از نظر عرف، به دست آوردن محسوب گردیده و دلالت بر تملک نماید. به عنوان نمونه، هیچ گاه نمی توان نشانه گذاری روی یک درخت را حیازت محسوب نمود.

برخی از مباحات، قابل تملک نیستند؛ نظیر موقوفات و حق انتفاع.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

چوب و زغالی که مردم، از جنگل حیازت می نمایند به شرط رعایت مقررات دولت اسلامی، متعلق به خود آنان است.

استفاده از آب قنات برای حمام شهر، درصورتی صحیح است که از گذشته، در کنار سایر متصرفین قنات مزبور، چنین حقی وجود داشته باشد.

حیازت مباحات، از اسباب تملک محسوب می گردد.

مصادیق و نمونه‌ها

• حیازت چوب ها، سنگ ها و آجرهای ساختمانی در ده که توسط مالکین آن، رها شده است، اشکالی ندارد.

مقالات مرتبط

• تأملی بر چالش‌های حقوقی مالکیت آب در حوضـۀ زاینده‌رود از منظر حقوق عمومی