ماده ۱۴۳ قانون مدنی

ماده ۱۴۳ قانون مدنی: هر کس از اراضی موات و مباحه قسمتی را به قصد تملک احیا کند مالک آن قسمت می‌شود.

• مشاهده ماده قبلی
• مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده ۱۴۲ قانون مدنی
• ماده ۱۴۴ قانون مدنی

اصل ۴۵ قانون اساسی

توضیح واژگان

«اراضی موات» در اصطلاح دارای چندین معنا است:

الف: به زمین‌هایی که سابقه مالکیت خصوصی آنها، مجهول است و در حال حاضر، بدون کشت بوده و مالکی ندارد.

ب: آن دسته از اراضی که فاقد سابقه بهره‌برداری بوده و به صورت طبیعی باقی مانده‌است.

پ: زمینی که به جهت بی آبی، پرآبی یا به دلایلی دیگر، معطل افتاده و از آن نمی‌توان بهره برد.

نکات تفسیری دکترین ماده 143 قانون مدنی

با استناد به اصل ۴۵ قانون اساسی، امروزه اراضی موات، به دولت تعلق داشته و احیای آنها، دیگر از اسباب تملک به‌شمار نمی‌آید و تنها دولت است که می‌تواند اراضی مزبور را برابر با مقررات مربوطه، به اشخاص عمومی یا خصوصی واگذار نماید.

با توجه به اینکه احیای اراضی موات، عملی حقوقی است؛ بدون وجود قصد تملک، مالکیت ایجاد نمی‌گردد، بنابراین نمی‌توان مسافری را به نیت تهیه آذوقه چند روز خود، در قسمتی از زمین مواتی، سبزی کشت می‌کند؛ بدون اینکه قصد تملک آن را داشته باشد، مالک زمین مزبور دانست.

مطالعات فقهی

سوابق فقهی

اگر شخصی در قسمتی از زمین موات، به نیت تملک، منزلی بسازد؛ مالک بنا و اطراف آن می‌گردد، به اندازه ای که بتواند از آن ملک نفع ببرد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 143 قانون مدنی

1. اراضی موات و مباحه قابل احیا و تملک هستند.
2. احیا کردن زمین به قصد تملک آن را به ملک شخص در می‌آورد.
3. قصد تملک نقش اساسی در انتقال مالکیت دارد.
4. احیا به معنای انجام فعالیتی است که زمین را به حالت آباد برگرداند.
5. فقط اراضی موات و مباحه تحت این ماده قابلیت تملک دارند.
6. برای مالکیت زمین، لازم است که عمل احیا صورت گیرد.