ماده ۱۳۰۷ قانون مدنی: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== مقالات مرتبط == | == مقالات مرتبط == | ||
* [[بررسی اختیار قاضی در تشخیص ارزش گواهی]] | |||
* [[تفوق سند بر شهادت (نقد نظریه فقهیِ کارکرد تکمیلی اسناد در اثبات دعوا و چیرگی شهادت بر سند)]] | * [[تفوق سند بر شهادت (نقد نظریه فقهیِ کارکرد تکمیلی اسناد در اثبات دعوا و چیرگی شهادت بر سند)]] | ||
* [[حدود اعتبار سند نسبت به طرفین معامله، قائم مقام آنها و اشخاص ثالث]]{{مواد قانون مدنی}} | * [[حدود اعتبار سند نسبت به طرفین معامله، قائم مقام آنها و اشخاص ثالث]]{{مواد قانون مدنی}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۰۰:۱۵
ماده ۱۳۰۷ قانون مدنی: در مورد عقود و ایقاعات و تعهدات مذکور در ماده فوق کسی هم که مدعی است به تعهد خود عمل کرده یا به نحوی بری شده است نمیتواند ادعای خود را فقط به وسیله شهادت ثابت کند. (در اصلاحات ۱۳۶۱/۱۰/۸ و ۱۳۷۰/۸/۱۴ حذف شد)
مواد مرتبط
نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده ۱۳۰۷ قانون مدنی
 | محتوای مندرج در این قسمت توسط هوش مصنوعی تولید شده است. |
- شهادت به عنوان تنها دلیل برای اثبات ادعاها در مورد عقود، ایقاعات و تعهدات پذیرفته نمیشود.
- ماده ۱۳۰۷ قانون مدنی مربوط به اثبات اجرای تعهد یا بریالذمه شدن است.
- اصلاحات سالهای ۱۳۶۱ و ۱۳۷۰ این ماده را حذف کردهاند.
- باقی مدارک یا شواهد باید برای اثبات ادعاهای مربوطه ارائه شوند.
- زمینههای حقوقی مشخصی برای برخورداری از اعتبار شهادت در این مورد وجود دارد.
- پذیرش شهادت به عنوان مدرک میتواند به محدودیتها و شرایط خاص قانونی وابسته باشد.