ماده ۴۵۷ قانون مدنی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ماده ۴۵۷ قانون مدنی: هر بیع، لازم است مگر اینکه یکی از خیارات در آن ثابت شود.
مواد مرتبط
فلسفه و مبانی نظری
مبنای اصلی لزوم عقد، اندیشه ابقای اعمال حقوقی است.[۱]
مطالعات فقهی
سوابق فقهی
در موارد لزوم عقد، هیچ‌کس نمی‌تواند به تعهد خود عمل ننماید، حتی اگر عقد مزبور قابل فسخ باشد؛ طرفی که برای وی، حق فسخ وجود ندارد؛ می‌تواند از تعهد خود عدول نماید.[۲]
بعد از تحقق بیع، دیگر نمی‌توان آن را برهم زد، مگر در صورت وجود شرط خیار بین متبایعین.[۳]
نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 457 قانون مدنی
 | محتوای مندرج در این قسمت توسط هوش مصنوعی تولید شده است. |
- اصل بر لزوم عقد بیع است.
- وجود خیار می‌تواند عقد بیع را از لازم بودن خارج کند.
- خیار به عنوان یکی از ابزارهای قانونی برای پایان دادن به لزوم بیع در نظر گرفته می‌شود.
- بیع بدون وجود خیار به عنوان یک عقد لازم و پایدار به حساب می‌آید.
رویه های قضایی
با استناد به دادنامه شماره ۷۲۰ مورخه ۲۵/۱۲/۱۳۷۳ شعبه ۱۸ دیوان عالی کشور، قطعیت و لزوم بیع، خصوصیت ذاتی این عقد است.[۴]
منابع
- ↑ محمدجعفر جعفری لنگرودی. صد مقاله در روش تحقیق علم حقوق. چاپ 1. گنج دانش، 1382. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2819872
- ↑ سیدمصطفی محقق داماد. قواعد فقه (بخش مدنی) (جلد دوم). چاپ 9. سمت، 1388. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1812192
- ↑ عبداله کیایی. قانون مدنی و فتاوای امام خمینی (جلد اول). چاپ 1. سمت، 1384. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 46956
- ↑ یداله بازگیر. قانون مدنی در آیینه آرای دیوانعالی کشور (در بیع و احکام راجع به آن) (مواد 338 الی 395). چاپ 1. فردوسی، 1379. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 147648